Continuamos ordenadamente coa Odisea de Homero e presentamos un novo fragmento de continuación.

Seguimos coa orde cronolóxica das nosas publicacións da Odisea de Homero, esperamos que bos guste. Deixamosvos a ligazón a anterior publicación da Odisea.

"Aquilo é que todo sos demais, cantos habían escapado á amarga morte, estaba na casa, deixando atrás a 
guerra e o mar. Só él estaba privado de regreso e esposa, e retiñao na súa cóncava cova a ninfa Calipso, diviña entre as deusas, desexando que fora seu esposo.
E o caso é que cando transcurriron os anos e chegoulle aquel no que os deuses habían fiado que regresaran á súa casa de Ítaca, nin sequera entón estivo libre de probas; nin cando estivo xa cos outros. Todos os deuses se compadecían del excepto Poseidón, quen se mantivo sempre rancoroso co diviño Odiseo ata que chegou á súa terra.
Pero acudiu entón xunto aos Etiopes que habitan lonxe (os Etiopes están divididos en dous grupos, uns onde se funde Hiperión e outros onde se levanta), para asistir a unha hecatombe de touros e carneiros; en cambio, os demais deuses estaban reunidos no palacio de Zeus Olímpico. E comezou a falr o pai de homes e deuses, pois se había acordado do irreprochábel Existo, a quen acababa de matar o afamado Orestes, fillo de Agamenón. Acordóuse, pois, deste e dixo aos inmortais a súa palabra:

«¡Ai, ai, cómo culpan os mortais aos deuses!, pois de nós, din, proceden os males. Pero tamén eles pola súa estupidez soportan dores máis alá dos que lles corresponde. Así, agora Exipto desposou cousa que non lle correspondía á esposa lexítima do Atrida e matou a éste ao regresar; e iso que sabía que morrería lamentablemente, pois dixémoslle, enviándolle a Hermes, ao vixilante Argifonte, que non lle matara nin pretendera á súa esposa. "Que haberá unha vinganza por parte de Orestes cando sexa mozo e sinta nostalxia da súa terra." Así lle dixo Hermes, máis con ter boas intencións non logrou persuadir a Exipto. E agora pagpunas todas xuntas.»"

A Odisea, empezando polo principio!

Vendo a boa acollida entre o público do noso último fragmento da Odisea de Homero presentamos algo máis sobre esta obra. E postos a empezar, empecemos polo principio:

"Contame, Musa, a historia do home de moitos sendeiros,
que andou errante moito despois de Troia sacra arrasar;
viu moitas cidades de homes e coñeceu seu talante,
e dores sufriu sen conto no mar tratando
de asegurar a vida e o retorno dos seus compañeiros.
Mais non conseguiu salvalos, como moito querelo,
pois da súa propia insensatez sucumbiron vítimas,
¡tolas! de Hiperión Helios as vacas comeron,
e en tal punto acabou para eles o día do retorno.
Deusa, filla de Zeus, tamén a nós,
contanos algún pasaxe de estos sucesos."

INVENTOS GREGOS

Hola podedes ver o video sobre os inventos de grecia feito por uns compañeiros nosos.

Podedelo ver no seguinte enlace INVENTOS GREGOS

Primeira publicación da clásica Ilíada

Continuamos coa dinámica dos clásicos de Homero. Xa falamos un pouco de Homero e das diversas teorías sobre él e trouxemos tamén un fragmento da Odisea. Hoxe traemos unha das obras mais coñecidas da Grecia clásica, a Ilíada:
A Ilíada é unha epopeia (narración de carácter épico de acións importantes para un pobo, que se centra nun heroe), neste caso o tema central da Ilíada é a Guerra de Troia e a cólera de Aquiles. Está dividido en XXIV cantos. Sitúana  no século VIII a.C., pero hai estudos que difiren desta data e a posicionan no VI a.C.

“...Durante nove días voaron sobre o exército as frechas do deus. O décimo, Aquiles convocou ao pobo a que se reunira en asamblea. Hera, a deusa dos níveos brazos, inspirounos, pois sufría polos dánanos vendós perecer de aquel xeito. Acudiron éstos e, unha vez reunidos, Aquiles, o dos pés lixeiros, levantouse e falou así:

-¡Atrida! De continuar as cousas así, teremos que volvernos, desistindo do noso proxecto, se é que podemos escapar á morte, do contrario, a guerra e a peste unidas acabarán cos aqueos. Consultemos, pois, a un adiviño, a un sacerdote, ou a un intérprete de soños - tamén o soño é mensaxeiro de Zeus-, para que nos diga qué provocou a ira de Febo Apolo; se está queixoso por algún voto ou sacrificio omitido e se queimando nos seus obsequios graxa de cordeiros e de cabras

Escollidas, quererá apartar de nós este azoute.

Dixo, e sentouse. Levantándose Calcas, fillo de Testor, o mellor dos augures, coñecedor do presente, o futuro e o pasado, que guiou as naves aqueas ata Ilión por medio do arte adiviñatorio que lle outorgaba Febo Apolo.

Comedidamente tomou la palabra e dixo:

-¡OH Aquiles amado por Zeus! Desexas que explique a cólera de Apolo, o arqueiro Dio. Pois ben, falarei: pois compréndeme e xura que estas pronto a defenderme de palabra ou de obra, pois temo irritar a un varón que goza dun gran poder entre argivos. Ao que obedecen todos os aqueos. Un rei sempre resulta vencedor cando se enfada cun particular; e si por un día contén a súa ira, garda a hora propicia para vingarse. Di ti se estas disposto a garantizar a miña vida."

Seguirendo subindo mais cousas sobre a Ilíada. Decidenos se vos gusta!

Desfile de moda da Antiga Grecia e Roma.

Bos días!

Ao largo deste trimestre farémos un desfile de moda da Antiga Grecia e Roma.

Aínda estamos cos planes para poder preparalo pero deseguido vos informaremos de como vai indo e subiremos fotos para que o vexades.

Esperamos que vos guste e que sigades, compartades e ensinedes a moita xente a nosa páxina.

Graciñas!

Agora unha coñecidísima obra, a Odisea!

A Odisea, supostamente, tamén tería a súa autoría na personaxe de Homero. Narra a volta a casa de Odiseo, despois da guerra de Troia, podese dicir que é unha continuidade da Ilíada. Para máis información sobre Homero. Podese dicir que aquí presentamos un fragmento pouco coñecido desta obra:

   [...] Tal falaban os dous entre sí cando viron un can

que se achaba alí botado e ergueu a súa cabeza e orellas:

era Argos, aquel can de Ulises pacente que él mesmo

alá en tempos criou sen lograr desfrutalo, pois tivo

que partir deica Troia sacra. Os xóvenes logo

o levaban a caza de cabras, cervatos e lebres,

mais xa entón, ausente seu dono, xacía desprezado

sobre un cerro de estércol de mulas e bois que habían

derramado ante o soportal ata tanto viñesen os servos

e abonasen con el o extenso xardín. En tal guisa

de miseria callado achábase o can Argos; con todo,

ben a Ulises notou que facía él se achegaba e, ao punto,

coleando deixou as orellas caer, mais non tivo

forzas xa para alzarse e chegar seu amo. Éste ao velo

desviou a súa mirada, enxugouse unha bágoa, furtando

prestamente seu rostro ao porqueiro, e ao cabo lle dixo:

   "Cousa extraña é, Eumeo, que xaza tal can en estércol:

ten fermosa figura en verdade, aínda non se me alcanza

se con ela tamén foi lixeiro en correr ou tan só

de esa clase de cans de mesa que teñen os hombres

e os príncipes coidan, pois soen servirlles de ornato."

   Respondécheslle ti, maioral dos porcos, Eumeo:

   "Certamente ese can é do home que morreu alá lonxe

e seu corpo e en obras hoxe fose o mesmo que era,

cando Ulises aquí o deixa ao partirse deica Troia,

pronto botaras ti  mesmo de ver seu vigor e presteza.

Animal que él seguise a través dos fondos umbríos

da selva xamais se lle foi, e igual era en rastreo.

Mais agora seu mal lle venceu: seu dono achou morte

por extraño país; as mulleres non se acordan del

nen lle coidan; os servos, se falta o poder de seus amos,

nada queren facer nen cumprir co xusto, que Zeus

o tonante arrebata ao varón la metade da súa forza

desde o día que fai presa nel a vil servedume."

   Tal falou, penetrou no palacio de boa vivenda

e dereito se foi ao gran salón onde estaban os nobres

pretendentes; e a Argos sumióle a morte nas súas sombras

no máis ver a seu dono de volta ao vixésimo ano. [...]

Imos un pouco con Xenofonte de Atenas

Agora presentamos un interesante fragmento da obra 'Anábase' , do coñecido autor grego Xenofonte.

Anábase, tamén coñecida como 'Expedición dos dez mil' .Narra a expedición de Ciro o Xovén contra seu irmán, o rei de Persia. Na obra, tras a morte de Ciro; o seu exército dispérsase, mentres que os mercenarios gregos per,manecen acampados. Os principais líderes da acampada acabaron decapitados ou voltaron a Grecia.

Xenofonte, pola súa parte, foi un filósofo, historiador e literato grego, discipulo de Sócrates. Naceu en Atenas no 413 a.C. e faleceu no 354 a.C. en Ática. A súa obra máis coñecida é Anábase, cuxo fragmento presentamos  agora:

“A maioría do exército grego quedou persuadida con estas promesas. Menón, pola súa parte, antes de estar en claro o que farían os outros soldados, se seguían ou non a Ciro , reuniu as súas tropas aparte e faloulles deste modo: «Soldados: se me escoitades, seredes preferidos por Ciro a todos os demais sen necesidade de correr ningún perigo nen pasar ningún traballo. Que vos aconsello facer? Ciro está agora solicitando aos gregos para que lle sigan contra o rei, e eu digo que é preciso que vós pasedes o Éufrates antes de que esté claro o que van a respostar a Ciro os demais gregos. Se acordan seguilo, parecerá que vós o obrigastes a eso principando a pasar, e Ciro gardarabos recoñecemento e recompensarabos por haberbos mostrado tan dispsotos; ninguén como él sabe agradecer os servizos que se lle prestan. E se os outros acordan retirarse, volverémonos todos; pero por haber sido os únicos que obedecestes, sempre se vos considerará como os máis seguros para as guarnicións e para o mando das tropas, e en calquera cousa que necesitedes Ciro será para vós amigos.”

Busto de Xenofonte: